Willie Wortel op twee benen

Willie wortel op twee benen

Niets vermoedend begin je met je hond aan een oefening.

Alles verloopt gladjes en op een gegeven moment loop je heel relaxed achter je speurende hond.

Alles “onder controle”.

De lichaamstaal van je hond klopt, zoals je weet dat hij heeft als hij op het spoor is.

Er zijn weinig verleidingen onderweg geweest, de focus van je hond is goed.

Even verslap je met je aandacht en plots merk je dat de hond langzamer wordt, de kop gaat omhoog.

Jullie zijn een kruispunt genaderd.

Gedachtes

Het lijkt wel of hij niet direct in de gaten heeft naar welke richting het geurspoor loopt Geen nood, dat ken je, maar het lijkt of je hond nu meer moeite heeft dan anders.

Er schieten allerlei gedachten door je hoofd 

“ .... Zijn we van het spoor af of heb ik een afslag gemist?

Hulp van je trainer?

Waarom zegt de trainer niets?  .... misschien zitten we toch goed.

O nee, hier gaat de hond weer terug en een andere straat in.....”.

Opgelucht haal je adem, maar dan draait de hond weer om, blijkbaar toch niet.

Je hoopt dat je iets te horen krijgt van je trainer, “...waarom zegt die niets...?”

Maar nee, enige mate van hulp krijg je deze keer niet.

Blijkbaar moet je het zelf doen. Blijkbaar moet je een soort Willie Wortel worden. Snel schiet er dan alles door je hoofd zoals: wat is mijn blauwdruk, welke lichaamstaal had hij net, is dat verandert, van welke kant komt de wind en zo nog veel meer feitelijkheden.

Zie daar maar eens uit te komen.

Dan opeens toch wat van je trainer, deze vraagt je “Trail of no trail*”  (*met dank aan Kevin Baughn, die deze briljante vraag regelmatig tijdens zijn seminars stelt)

Paniekerige gedachtes

Weer gaat de hele revue door je hoofd:

Zijn wij eigenlijk wel op het spoor, wat geeft mijn hond aan, oeps..., 

Je denkt na en gaat langzamer lopen, hetgeen weer een signaal voor je hond is dat hij misschien niet goed zit, kortom complexiteit alom.

Een situatie uit de praktijk als je bijvoorbeeld bij mij traint.

Lastig dat wel, want hoe makkelijk zou het zijn als je trainer op dat moment je concrete aanwijzingen geeft. 

In de duoblog “Willy wortel op vier poten” schreef ik hoe belangrijk ik het vind als een hond dingen zelf ontdekt en daarvan leert, dat dit geleerde beter blijft hangen dan als je dingen iets aan je hond voorkauwt.

uitvinder bij mantrailen

uitvinder bij mantrailen


Zelfstandig werken en leren voor de geleider, de Willie Wortel in ons

Voor mensen geldt dat eigenlijk hetzelfde

Alles wat je zelf ontdekt, dat onthoudt je.

Wij kunnen niet zoals een pup van het aller begin alles zelf uitvinden.

Wij zeggen niet voor niets dat we het wiel niet opnieuw hoeven uit te vinden, die weg zou te lang zijn. Vele hondenlevens lang, dus in het begin mag je leunen op de kennis van de trainer.

Wat leer je van de trainer?

De trainer leert je stapsgewijs te kijken naar jouw hond, wat hij wel of niet aangeeft.

Hoe je met je lijn kunt werken, hoe je het beste kunt starten, welk materiaal je in jouw specifieke geval het beste kunt gebruiken

In het begin wordt je dus min of meer begeleidt en met kleine stapjes wordt je los gelaten, moet je zelf ontdekken hoe dingen werken.

Het vervolg van de training

Dan wacht je trainer met aanwijzingen, tips en vragen tot je een bepaald probleem zelf samen met je hond hebt opgelost.

Dan gaat al het geleerde door je hoofd en ga je als team samen met je hond de geur-problemen oplossen.

Zo langzamerhand ontwikkel je een feeling hoe je reageert op jouw hond als hij je door zijn lichaamstaal iets duidelijk maakt.

Je reageert op je hond en vormt dan langzaam maar zeker een team, een goed ge-oliede trail-machine

Dan wordt het de hogere wiskunde van het mantrailen, een super uitdaging van de bovenste plank.

Dubbel blind

Zo nu en dan worden er tijdens die trainingen dubbel blind oefeningen gedaan om te kijken waar je staat. Dan weet de trainer ook niet waar het spoor loopt en kun je niet leunen op deze expertise. Dan is de zekerheid verdwenen dat je als je erg ver afdwaalt van het spoor je wel teruggeroepen wordt.

Dan wordt er getest of je je hond echt goed kan lezen en of je werkelijk begrijpt wat je hond je aangeeft.

Maar ook om te kijken in hoeverre de hond jou leest, op jou leunt.

Vise versa

Vaak geef je via je lichaamstaal of gedachten aan je hond door of hij goed zit of niet.

Het is een groot verschil of je relaxed achter je hond loopt met de wetenschap dat er heus wel iemand jullie helpt als het verkeerd gaat.

Of zoals bij een dubbel blind oefening.

In het begin wordt je dus begeleidt maar op een gegeven moment wordt je, als je een goede trainer hebt, losgelaten en dan gaat ook bij ons net als bij de hond dat zelflerend vermogen aan het werk.

Hoe mooi is dat? 

Monique van Weeren
 

De kracht van Monique is haar kennis over het samenspel tussen speurhond en geleider. Hondengeleiders leren in de training te vertrouwen op hun intuïtie. Zodat zij op het moment waar het toe doet feilloos aanvoelen welke methodiek zij het beste kunnen inzetten. Monique heeft zelf jarenlange ervaring met het werken van haar eigen inzetbare honden bij vermissingen. Daarnaast zit lesgeven en kennis delen met serieuze mensen die willen leren in haar bloed.

>